Hudayinabit Öyküler

“Babam elektriği olmayan bir köy evinde dünyaya geldi ve ben geceleri parlak ışıklı sokaklarda kayboluyorum. Hikâyemin bir hikâyesi var. Her şeyin gittikçe daha iyi olacağına inancım benliğime sıkı sıkıya eklemlenmiş ise de zaman zaman her şeyin dağılıp yeniden birleştiği doğrudur.”

“İnsanca, pek insanca.” buyurdu filozof. Tesellimiz başka ne ola ki? İnsanca -yetmez- pek insanca şiirler, öyküler, filmler… Biraz okudum, biraz seyrettim, biraz hissettim, biraz yazdım. Yıldızların başka insanlarca yakılmış ateşler olduğunu düşleyen murislerim gibi... Kentten-taşradan, gerçekten-hayalden, bu dünyadan-başka dünyalardan insanlar yazdım. Çünkü günlere yaraşıyor…

Günlere yaraşıyor öykülenmek,
Kement atıp yıldızlara,
Okyanus üzeri, az şımarık…
Az şımarık, çok mecaz,
Bakın, günler öyküleniyor;
Hudâyinâbit, şair biraz.

Hepsi bu…

(Tanıtım Bülteninden)