Siyaha Gömdüm

Mutlu olmamı hiç istemediler
Bu yüzden kendimi siyaha gömdüm
Aşkı kalbime hiç eylemediler
Güneş gibi parlaktım birden söndüm

Gül değil hep kahır açtı toprağım
Az önce düştü son kalan yaprağım
Aşka hasretim çöllerden kurağım
Kim bilir kaç kez ölümlerden döndüm

Her gece hep ağlıyordu bu gözler
Sızlayarak kanıyordu bu yüzler
Kalbimdeydi hep hiç geçmedi izler
Mutluydum birden acıya büründüm

Kanıyordu hep acıyordu yaram
Hiçbir şey ile olmamıştı aram
İşte böyle geldi benim de sıram
Yere düşürülmüş sürünüyordum

(Tanıtım Bülteninden)